Szukając odpowiedniego punktu wejścia, inwestorzy i traderzy zazwyczaj posługują się analizą fundamentalną i/lub techniczną. Nie wszyscy zdają sobie sprawę, że istnieje jeszcze jeden aspekt, który może okazać się pomocny, mianowicie sezonowość.
Sezonowość w inwestowaniu odnosi się do konkretnych ram czasowych, w których firmy, sektory czy indeksy wykazują pewne skłonności i znajdują się pod wpływem powtarzających się trendów, przejawiających się w wycenie inwestycji.
Zdarzeniami wpływającymi na sezonowość mogą być np. sytuacje pogodowe (niska temperatura zimą, wysoka latem lub prawdopodobieństwo wystąpienia niekorzystnych warunków) lub wyniki kwartalne. Ważne, by były to sytuacje powtarzające się i oddziaływające w podobny sposób.
Sezonowe inwestowanie obejmuje:
- datę rozpoczęcia inwestycji
- datę zakończenia inwestycji
- wzmocnienie lub osłabienie kursu między datami rozpoczęcia i zakończenia
Do badania sezonowości najlepiej używać danych z okresu co najmniej 10 lat. Badania wykorzystujące mniej niż dziesięć lat danych mogą być stosowane, ale na ogół są one mniej wiarygodne. Wyniki krótszych badań mają większą szansę zostać wypaczone przez jedno odstające od normy zdarzenie.
Wyniki uzyskane z wykorzystaniem co najmniej dziesięcioletnich danych są trwałe przez dłuższe okresy czasu, szczególnie w przypadku, gdy coroczne powtarzające się podstawowe przyczyny powodujące sezonowość pozostają niezmienne. Na przykład, sektor najnowszych technologii w USA ma okres wytrzymałości sezonowej od końca września do czasu pomiędzy końcem grudnia, a końcem stycznia. Zazwyczaj, sektor osiąga maksima pomiędzy corocznymi targami elektronicznymi w Las Vegas, odbywającymi się w drugim tygodniu stycznia, a początkiem ogłaszania wyników kwartalnych przypadających na koniec stycznia. Optymalny czas na posiadanie spółek technologicznych, oparty na ponad 10letnich danych statystycznych waha się więc pomiędzy końcem grudnia a końcem stycznia.
Badania sezonowości na temat indeksów, sektorów i towarów muszą być ponownie zbadane każdego roku, aby sprawdzić, czy nie wystąpiły zmiany.
Długość pośrednich okresów sezonowych umocnień lub spadków waha się od pięciu tygodni do siedmiu miesięcy. Ponadto, zostały zidentyfikowane specjalne okresy krótkoterminowe często powiązane z wakacjami. Przykłady obejmują umocnienie się tuż przed i po amerykańskim Święcie Dziękczynienia oraz od okresu tuż przed Bożym Narodzeniem, do paru dni po Nowym Roku. Zostały również zidentyfikowane długotrwałe „cykliczne” okresy, trwające kilka lat. Najbardziej godny uwagi jest czteroletni cykl ekonomiczny, lub tzw. „cykl prezydencki”. Dane dla długoterminowych cyklicznych okresów często można nakładać z corocznymi danymi, aby udoskonalić sezonowe punkty wejścia i wyjścia.
Warto odnotować, że po większości okresów umocnienia sezonowego nie następuje okres sezonowego osłabienia. W większości przypadków, po okresie umocnienia następuje okres losowej wydajności. Rynki przesuwające się z okresu umocnienia na okres sezonowego osłabienia są rzadkie.
Sezonowość jest mierzona na trzy sposoby:
- Średni zysk w trakcie wybranego okresu wyrażony jako procent
- Niezawodność wyrażona przez liczbę zyskownych okresów spośród co najmniej dziesięciu ostatnich pomiarów
- Wydajność w stosunku do głównego indeksu akcji np. S&P 500
Sezonowa inwestycja z definicji musi być opłacalna w więcej niż 50%, gdyż jeśli częstotliwość rentownych transakcji wynosi 50%, wyniki są przypadkowe. Zaufanie sezonowego handlu wzrasta wraz z częstością zyskownych transakcji, preferowany jest poziom ufności przekraczający 70%. Poziom ufności na poziomie 80% jest często możliwy, 90% stosunkowo rzadki, a 100% niezwykle rzadki.
Sezonowość występuje z powodu serii corocznie powtarzających się zdarzeń. Zadaniem analityka jest zbadanie, czy zdarzenia te mogą ponownie wystąpić przed okresem sezonowej siły. Jeżeli roczne wydarzenia cykliczne są mniej prawdopodobne, analityk sezonowości powinien unikać polecania sezonowego handlu.
Klasycznym przykładem jest seria powtarzających się zdarzeń, które powodują roczne okresy sezonowej siły na rynku papierów wartościowych. Indeks S&P 500 ma historyczny okres sezonowej siły od końca października do początku maja, co ilustruje wykres poniżej.
Strategia ta jest znana jako „Kupuj, gdy pada śnieg, sprzedawaj, gdy topnieje”. Rynki kapitałowe historycznie zaczynają wzrastać pod koniec października, kiedy często pojawiają się pierwsze opady śniegu. Rynki akcji mają tendencję do osiągnięcia sezonowych szczytów około kwietnia, gdy ostatni śnieg się topi.
Warto więc dołączyć sezonowość do obserwowanych wskaźników, aby jeszcze precyzyjniej ustalać zarówno początek, jak i koniec inwestycji.
(źródło: http://www.equityclock.com/)
